Dit is een mooi boek van David Reybrouck als je meer wilt weten over de geschidenis van Congo.
Het is wel dik, hier daarom alvast enkele opmerkingen over de geschiedenis
Congo is in kaart gebracht door de ontdekkingsreiziger Stanley en In 1885 op de Conferentie van Berlijn toegekend aan koning Leopold II van België. Hij maakte er zijn persoonlijke eigendom van en noemde het de 'Kongo-Vrijstaat'. Toen de handel in rubber en ivoor veel geld opbracht, werd de koning steeds wreder in het opjagen van de bevolking om veel te produceren. Hij schrok er niet voor terug om handen of hoofden af te hakken wanneer dat niet snel genoeg ging.
De belgische regering had in 1908 genoeg van dat wrede schrikbewind en verklaarde het land to kolonie van de Belgische staat.
DR Congo is sinds de val van de dictator Mobutu in 1997 het toneel van grootschalige uitbarsting van geweld: etnische zuivering, verkrachting van vrouwen en jonge meisjes, onrust en politieke crisis. De rechtstaat functioneert nier mee. Traditioneel sociale banden en bestuursstructuur zijn voor het grootst deel verkruimeld sinds de koloniale tijd.
Aanvankelijk werd de staat
Na tekening van een vredesverdrag werd een interim-regering opgezet in 2003, waarin leiders van de twee rebellengroeperingen als vicepresident werden benoemd. Op 30 juli 2006 werden voor het eerst in zestig jaar democratische verkiezingen in het land georganiseerd. Na een tweede stemronde werd Joseph Kabila gekozen, die daarmee aan een nieuwe termijn begon. Ook in december 2011 werd Kabila tot winnaar van de presidentsverkiezingen uitgeroepen. In december 2016 braken onlusten uit in het land omdat Kabila nieuwe verkiezingen heeft gefrustreerd om aan de macht te blijven. De grondwet staat geen derde termijn toe.
En weer , sinds het verlopen van zijn derde termijn in december 2016 de verkiezingen worden niet georganiseerde. Er is veel frustratie binnen de bevolking en de oppositie. Het geweld is weer opgelaaid in diverse provincies van Congo, zoals in de provincies Kasai.
De economie draait zeer slecht. Het wordt geremd door corruptie en burgeroorlog. Er is een forse inkomensongelijkheid tussen de bevolking. De meeste Congolezen zijn nooit beter geworden van de minerale rijkdom van hun land. De economische groei van de laatste jaar betreft de verhoging van hun koopkrachten door goedkope chinese producten. Sinds 2008 is China de belangrijkste handelpartner van Congo. Zij werken aan de infrastructuur in de stedelijke gebieden in ruil voor de grondstof. Er is voor Congolesen zelf een beperkte en slechte vooruitzichten op een baan.
Elke openbare dienstverlening is stilgevallen. De kwaliteit van onderwijs is achteruit gegaan. Er is weinig gestructureerd vakopleidingen. De salarissen zijn zeer laag en worden onregelmatig uitbetaald. Omdat de leerkrachten niet goed betaald worden, moeten de ouders bijdragen in de kosten van de school. En dat is niet voor iedereen weggelegd. Het aantal schoolverlaters is dan ook enorm. Ondanks de grootschalig campagne van de UNICEF om meisjes naar school te sturen, zij zijn nog steeds de eerste slachtoffers van deze situatie. In gezinnen waar niet voor alle kinderen schoolgeld kan worden betaald, heeft men de neiging om meisjes als eerste thuis te houden. Zij hebben geen andere keuze dan hun lot in eigen handen te nemen: prostitutie, activiteiten in de informele sector, migratie naar rijke Europa behoren tot de overlevingsstrategieën.